"ملازمان سر كوي تو، بزرگانند"

هفت نكته درباره استخاره‏

۱. استخاره عبارت است از آن كه انسان در كارى كه قصد انجام آن را دارد از خداوند بخواهد كه او را به آنچه خير و صلاح اوست اعم از انجام فعل يا ترك آن راهنمايى كند.[۱]
۲. استخاره براى رفع ترديد است نه براى پيشگويى‏[2] و آينده نگرى مانند قبولى امتحان، رسيدن به حاجت، خوب شدن مريض و …[3]
۳. استخاره در كارهاى مباح است نه در كارهاى واجب و حرام و مكروه.[4]
۴. استخاره بعد از فكر و مشورت كردن است.[5]
۵. عمل كردن به نتيجه استخاره واجب نيست، گر چه بهتر است بر خلاف آن عمل نشود.[6]
۶. تجديد استخاره صحيح نيست مگر اين كه مدت قابل ملاحظه ‏اى بگذرد و يا شرايط استخاره تغيير كند.[7]
۷. استخاره آدابى دارد همچون وضو داشتن هنگام استخاره، رو به قبله بودن، سخن نگفتن در بين استخاره، استخاره در زمان و مكان مقدس مانند روز جمعه و مسجد و مشاهد مشرفه و …[8]

1.فرهنگ فقه، ج ۱، ص ۴۰۱.
2. فرق استخاره و تفأل اين است كه استخاره براى انتخاب است و تفأل براى اطلاع، استفتائات بهجت، ج ۱، ص ۴۱۲.
3. استفتائات سيستانى، ص ۴۰۵، س ۱۵۹۵؛ مسائل جديد، محسن محمودى، ج ۴، ص ۱۶۱.
4.توضيح المسائل مراجع، ج ۲، م ۱۰۲۲؛ قاعدة القرعه، شيخ حسين كريمى، مركز فقهى ائمه اطهار( ع)، ص ۷۹.
5.عروة الوثقى، ج ۲، ص ۴۱۱، كتاب الحج.
6. استفتائات امام خمينى، ج ۲، س ۷۵ و ۷۶؛ اجوبة الاستفتائات، س ۱۴۳۴؛ استفتائات مكارم، ج ۱، س ۸۵۸.
7.احكام خانواده، آية الله مكارم شيرازى.
8.جواهر الكلام، ج ۱۲، ص ۱۶۲؛ فرهنگ فقه.