"ملازمان سر كوي تو، بزرگانند"

براى نزديك شدن به روح نماز و بهره‌مندى از حقيقت آن، بايد #سه_گام برداريم:

#اولين_گام اين است كه در حين نماز، #توجه‌ به آن داشته باشيم. شايد بسيارى از اوقات اتفاق مى‌افتد كه انسان سوره حمد را تمام مى‌كند و مشغول خواندن سوره توحيد مى‌شود‌؛ در حالى كه اصلا يادش نمى‌آيد كه سوره حمد را چگونه خواند و تمام كرد.

حتى گاه پيش مى‌آيد كه وقتى «‌السلام عليكم و رحمة الله و بركاته‌» را مى‌گويد، تازه متوجّه مى‌شود كه نماز مى‌خوانده است! اين نشان‌دهنده آن است كه هيچ توجه آگاهانه‌اى به نماز و آنچه انجام مى‌داده، نداشته است.

#گام_دوم براى خواندن نمازى كه بتوانيم از آن بهره ببريم، اين است كه هر جمله و ذكرى را كه مى‌گوييم، به #معنا_ومفاد آن توجه داشته باشيم. اين چيزى است كه حتماً بايد بر آن اصرار بورزيم. اگر در يك نماز موفق به اين كار نشديم، در نماز بعدى حتماً بكوشيم اين كار را انجام دهيم. اگر در نماز بعدى هم موفق نبوديم، در نماز پس از آن سعى كنيم و خلاصه، اين امرى است كه حتماً بايد به آن دست يابيم.

براى اين كار مى‌توانيم به اين صورت عمل كنيم كه قبل از اداى هر جمله‌اى، ابتدا معناى آن را در ذهن حاضر كنيم و سپس آن جمله را ادا كنيم‌؛

#گام_سوم در اين مسير آن است كه بكوشيم #حال_و_باور_قلبى ما نيز متناسب با همان چيزى باشد كه به زبان مى‌آوريم.

اگر در نماز مى‌گوييم: «‌إِيّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيّاكَ نَسْتَعِينُ‌»، بايد حال ما نيز به گونه‌اى باشد كه واقعاً جز خدا از هيچ‌كس ديگرى يارى نخواهيم و اميد و اعتمادمان به كسى جز او نباشد. وقتى تكبيرة‌الاحرام «‌الله اكبر‌» مى‌گوييم، بايد باور قلبى‌مان نيز اين باشد كه خدا را «‌بزرگ‌ترين‌» بدانيم.