"ملازمان سر كوي تو، بزرگانند"

همــــه هست آرزویـــم که ببینــــم از تو رویی         **             چه زیان ترا که من هم، برسم به آرزویی

به کسی جمـــــال خود را ننـــــــــموده و ببینم     **        همه جــا به هر زبانی، بود از تو گفتگویی

نه به باغ ،ره دهندم که گلـــــــــی به کام بویم              **          نه دمـاغ آنکه از گل شــــــنوم به باغ بویی

همه خوش دل اینکه مطرب بزند به تار، چنگی              **          من از آن خوشم که چنگی بزنم به تارمویی

 همه موسم تفرج به چمـــــــــن روند و صحرا               **           تو قدم به چشم من نه ، بنشـــین کنار جویی

 چه شود که از ترحم، دمی ای سحـاب رحمت                **          من خشک لب هم آخر، زتو تر کنم گلویـــی

 بشکســــــت اگر دل من به فدای چشم مستت              **           سرخمّ می ســــــــلامت ، شکند اگر سبویی

  چه شــــــود که راه یابد سوی آب ، تشنه کامی       **       چه شـــود که کام جوید، زلب تو کامجویی

به ره تو بس که نالم، زغــــــم تو بس که پویم                **            شده ام زنـــاله نایی، شده ام ز مویـه مویی

نظری به سوی ” رضوانیِ” دردمند مسـکین                **     که به جز درت ، امیدش  نبود به هیچ سویی

                                                                                                                                    ” فصيح الزمان شيرازي”